{{template:เนตติใหม่ head| }}{{template:ฉบับปรับสำนวน head|}} '''นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมาสมฺพุทฺธสฺส''' '''เนตติปกรณ์แปล''' =สังคหวาระ= ยํ โลโก ปูชยเต, สโลกปาโล สทา นมสฺสติ จ; ตสฺเสต สาสนวรํ, วิทูหิ เญยฺยํ นรวรสฺสฯ [0] ชาวโลกและท้าวโลกบาลล้วนนอบน้อมบูชาอยู่ตลอดเวลาแก่พระพุทธเจ้าพระองค์ใด เหล่า[http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=4&i=85&p=1&h=พฺยตฺเตน,ช่ำชองคล่องปาก%20ภิกษุนั้นจัดว่าผู้ฉลาด#hl พหูสูตร]ควรเชี่ยวชาญปริยัติศาสนา คือ พระพุทธพจน์ 9 แบบ (ในภาษาบาลี) ของพระพุทธเจ้าพระองค์นั้นอย่างนี้ว่า: ทฺวาทส ปทานิ สุตฺตํ, ตํ สพฺพํ พฺยญฺชนญฺจ อตฺโถ จ; ตํ วิญฺเญยฺยํ อุภยํ, โก อตฺโถ พฺยญฺชนํ กตมํฯ พระพุทธพจน์ คือ พระสูตรมี [[#บท 12|12 องค์ประกอบ (บท)]], 12 บทนั้นแบ่งเป็น[[#บท 12|พยัญชนบท (6)]] และ[[#บท 12|อรรถบท (6)]] พหูสูตรควรเรียนรู้ทั้ง 12 บทนั้นว่า "[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] มีอะไรบ้าง? และ[[#บท 12|อรรถบท 6]] มีอะไรบ้าง?" โสฬสหารา เนตฺติ, ปญฺจนยา สาสนสฺส ปริเยฏฺฐิ; อฏฺฐารสมูลปทา, มหกจฺจาเนน นิทฺทิฏฺฐาฯ คัมภีร์เนตติประกอบด้วย[[#หารสังเขป|หาระ 16]], [[#นัยสังเขป|นัย 5]], [[#อุทเทสวาระ (สำหรับท่องจำ)|มูลบท 18]] ซึ่งพระมหากัจจายนเถระแสดงไว้เพื่อใช้พิจารณาพระสูตร. หารา พฺยญฺชนวิจโย, สุตฺตสฺส นยา ตโย จ สุตฺตตฺโถ; อุภยํ ปริคฺคหีตํ, วุจฺจติ สุตฺตํ ยถาสุตฺตํฯ หาระ 16 ช่วยในการวิจัยพยัญชนบท 6 ของพระสูตร, นัย 3 (คือ นันทิยาวัฏฏนัย ติปุกขลนัย สีหวิกกีฬิตนัย) ช่วยในการวิจัยอรรถบท 6 ของพระสูตร, เมื่อใช้หาระและนัยนั้นวิจัยพระสูตรแล้วจึงแสดงออกไป จึงจะชื่อว่าแสดงพระสูตรถูกต้อง. ยา เจว เทสนา ยญฺจ, เทสิตํ อุภยเมว วิญฺเญยฺยํ; ตตฺรายมานุปุพฺพี, นววิธสุตฺตนฺตปริเยฏฺฐีติฯ เมื่อพหูสูตรควรต้องเรียนรู้พระสูตรทั้งพยัญชนบท 6 และอรรถบท 6 เหล่านั้น, พระมหากัจจายนะจึงแสดงหาระและนัยเหล่านี้ตามลำดับไว้ให้พหูสูตรนั้นใช้พิจารณา[http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=นวังคสัตถุศาสน์ นวังคสัตถุศาสน์]ของพระพุทธองค์. --------- *หาระ แปลว่า พาเข้าไป (หเร). นัย แปลว่า พาออกมา (นิหเร). หาระจะพาพหูสูตรเข้าไปเข้าใจพยัญชนะบท 6 ในพระสูตร, แล้วนัยก็จะพาพหูสูตรที่เข้าไปในพระสูตรด้วยหาระนั้น นำอรรถบท 6 (สภาวะธรรม) ติดมือออกมาจากพระสูตร. *คำว่า โลก ในที่นี้หมายถึงหมู่สัตว์ ส่วนผู้รักษาโลก ได้แก่ท้าวมหาราช 4 พระองค์ คือ พระอินทร์ พระยม ท้าววรุณ และท้าวกุเวร อีกนัยหนึ่ง ได้แก่บุคคลผู้มีคุณธรรม 2 อย่าง คือ หิริ และโอตตัปปะ *พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประกาศศาสนาไว้ 3 ประการ คือ ปริยัติศาสนา ปฏิบัติศาสนา และปฏิเวธศาสนา ใน 3 อย่างนั้น ปริยัติศาสนาชื่อว่า พระสูตร. *คำว่า เนตติ มีนิรุตติพยัญชนบทว่า นยตีติ เนตติ เนตฺติ = คัมภีร์ใดย่อมนำเวไนยสัตว์ทั้งหลายไปสู่มรรคผลนิพพาน เพราะเหตุนั้น คัมภีร์นั้น ชื่อว่า เนตติ, หรือ นยนฺติ เอตายาติ เนตฺติ = บุคคลผู้แสดงธรรมทั้งหลายย่อมแนะนำเวไนยบุคคลด้วยคัมภีร์นี้ เพราะเหตุนั้น คัมภีร์นั้น ชื่อว่า เนตติ, หรือ นียนฺติ เอตฺถาติ เนตฺติ = เวไนยบุคคลทั้งหลายอันบุคคลผู้แสดงธรรมย่อมแนะนำคัมภีร์นี้ เพราะเหตุนั้น คัมภีร์นั้น ชื่อว่า เนตติ. *ปริยัติศาสนานั้นประกอบด้วยอรรถะและพยัญชนะ ดังมีคำที่กล่าวไว้ว่า "สาตฺถํ สพฺยญฺชนํ เกวลปริปุณฺณํ ปริสุทฺธํ พฺรหฺมจริยํ ปกาเสสิ = พระพุทธเจ้าทรงประกาศพรหมจรรย์อันบริสุทธิ์บริบูรณ์สิ้นเชิง พร้อมด้วยอรรถะและพยัญชนะ" ''สังคหวาระ จบ'' =อุทเทสวาระ (สำหรับท่องจำ)= [ 1 ] ใน[[#สังคหวาระ|สังคหวาระ]]ที่ว่า "โสฬสหารา (หาระ 16) ฯลฯ" หาระ 16 เป็นไฉน ? คือ เทสนา, วิจยะ, ยุตติ, ปทัฏฐานะ, ลักขณะ, จตุพยูหะ, อาวัฏฏะ, วิภัตติะ, ปริวัตตนะ, เววจนะ, ปัญญัตติ, โอตรณะ, โสธนะ, อธิฏฐานะ, ปริกขาระ และ สมาโรปนะ '''คาถาท่องจำหาระ 16''' เทสนา วิจโย ยุตฺติ, ปทฏฺฐาโน จ ลกฺขโณ; จตุพฺยูโห จ อาวฏฺโฏ, วิภตฺติ ปริวตฺตโนฯ เววจโน จ ปญฺญตฺติ, โอตรโณ จ โสธโน; อธิฏฺฐาโน ปริกฺขาโร, สมาโรปโน โสฬโส ฯ เอเต โสฬส หารา, ปกิตฺติตา อตฺถโต อสํกิณฺณา; เอเตสญฺเจว ภวติ, วิตฺถารตยา นยวิภตฺตีติฯ หาระ 16 นั้นล้วนมีองค์ประกอบแตกต่างกัน ซึ่งข้าพเจ้าจะแสดงวิธีแยกองค์ประกอบของแต่ละหาระนั้นไว้ใน[[#หารสังเขป 16|หารสังเขป 16]]. ----- นิรุตติพยัญชนบทแสดงรูปวิเคราะห์ศัพท์. รูปวิเคราะห์แสดงสภาวะ (สิ่งที่มีองค์ประกอบ) ของศัพท์. ท่านจึงใช้คำว่า นย เพราะหาระแสดงพยัญชนะ ส่วนนยะแสดงสภาวะ. ไม่ได้หมายถึง นยะ 5, และไม่ได้หมายถึงสภาวธรรม. "นย"ที่นี้หมายถึงนิรุตติพยัญชนบท. ----- [ 2 ]ใน[[#สังคหวาระ|สังคหวาระ]]ที่ว่า "โสฬสหารา (หาระ 16) ฯลฯ" นัย 5 เป็นไฉน ? คือ นันทิยาวัฏฏนัย, ติปุกขลนัย, สีหวิกกีฬิตนัย, ทิสาโลจนนัย, และ อังกุสนัย. '''คาถาท่องจำนยะ 5''' ปฐโม นนฺทิยาวฏฺโฏ, ทุติโย จ ติปุกฺขโล; สีหวิกฺกีฬิโต นาม, ตติโย นยลญฺชโกฯ ทิสาโลจนมาหํสุ , จตุตฺถํ นยมุตฺตมํ; ปญฺจโม องฺกุโส นาม, สพฺเพ ปญฺจ นยา คตาติฯ นัยทั้งหมดมี 5 ได้แก่ นัยที่แสดงสภาวะ (ลญฺชก) คือ 1. นันทิยาวัฏฏะ, 2. ติปุกขละ, 3. สีหวิกกีฬิตะ, และนัยที่ไม่แสดงสภาวะ (ไว้เทียบเคียงสภาวะของ 3 นัยนั้น*) คือ 4. ทิสาโลจนะ, 5. อังกุสะ. ----- *ดูคาถาสุดท้ายของ[[#นัยสังเขป|นยสังเขป]] ----- [ 3 ] ใน[[#สังคหวาระ|สังคหวาระ]]ที่ว่า "โสฬสหารา (หาระ 16) ฯลฯ" มูลบท 18 เป็นไฉน ? คือ กุศลบท 9 และอกุศลบท 9. ในบรรดากุศลบทและอกุศลบทเหล่านั้น อกุศลบท 9 เป็นไฉน ? คือ ตัณหา, อวิชชา, โลภะ, โทสะ, โมหะ, สุภสัญญา, สุขสัญญา, นิจจสัญญา, และ อัตตสัญญา. ธรรมที่เป็นฝ่ายอกุศลทั้งหมดย่อมถึงการรวมเข้าในอกุศลบทเหล่านี้. ในบรรดากุศลบทและอกุศลบทเหล่านั้น กุศลบท 9 เป็นไฉน ? คือ สมถะ, วิปัสสนา, อโลภะ, อโทสะ, อโมหะ, อสุภสัญญา, อสุขสัญญา, อนิจจสัญญา, และ อนัตตสัญญา. ธรรมที่เป็นฝ่ายกุศลทั้งหมดย่อมถึงการรวมเข้าในกุศลบทเหล่านี้. '''คาถาท่องจำมูลบท 18''' ตณฺหา จ อวิชฺชาปิ จ, โลโภ โทโส ตเถว โมโห จ; จตุโร จ วิปลฺลาสา, กิเลสภูมี นว ปทานิฯ 9 บทเหล่านี้ คือ ตัณหา, อวิชชา, โลภะ, โทสะ, โมหะ และ วิปัลลาส 4 (สุภสัญญา, สุขสัญญา, นิจจสัญญา, อัตตสัญญา) เป็นอินทรียภูมิ. สมโถ จ วิปสฺสนา จ, กุสลานิ จ ยานิ ตีณิ มูลานิ; จตุโร สติปฏฺฐานา, อินฺทฺริยภูมี นว ปทานิฯ 9 บทเหล่านี้ คือ สมถะ, วิปัสสนา, กุศลมูล 3 (อโลภะ, อโทสะ, อโมหะ) และสติปัฏฐาน 4 (อสุภสัญญา, อสุขสัญญา, อนิจจสัญญา, อนัตตสัญญา) เป็นอินทรียภูมิ. นวหิ จ ปเทหิ กุสลา, นวหิ จ ยุชฺชนฺติ อกุสลปกฺขา; เอเต โข มูลปทา, ภวนฺติ อฏฺฐารส ปทานีติฯ สมถะเป็นต้นที่เป็นฝ่ายกุศล ข้าพเจ้าพรรณนาประกอบด้วย 9 บท และตัณหาเป็นต้นที่เป็นฝ่ายอกุศล ข้าพเจ้าพรรณนาประกอบด้วย 9 บท. 18 บทเหล่านี้แลชื่อว่า มูลบท. ''อุทเทสวาระ จบ '' ----- *คำว่า บท ในเนตติปกรณ์แปลว่า องค์ประกอบ;องค์. =นิทเทสวาระ= [ 4 ] หัวข้อของเนตติในอุทเทสข้างบนนั้น มีอธิบายสังเขป(เพื่อท่องจำได้ง่าย) ดังนี้: ==หาระสังเขป 16== (คำแปลโดยมาก โยคมาจากคาถาก่อนๆ หรือหลังๆ บ้าง คือ มีอธิการทั้งแบบสีหคติกะ, มัณฑูคติกะ, และนทีโสตคติกะ.) 1. อสฺสาทาทีนวตา , นิสฺสรณมฺปิ จ ผลํ อุปาโย จ; อาณตฺตี จ ภควโต, โยคีนํ เทสนาหาโรฯ '''เทสนาหาระ'''เป็นวิธีค้นหาอัสสาทะ, อาทีนวะ, นิสสรณะ, ผล, อุบาย, และอาณัติที่พระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] แสดงแก่ผู้ปฏิบัติธรรม(จตุสัจจกัมมัฏฐานภาวนาโยคี)ไว้ในพระสูตร. #อัสสาทะ (สุขโสมนัสเวทนาและตัณหา), #อาทีนวะ (ทุกข์โทมนัสเวทนาและปัญจุปาทานักขันธ์), #นิสสรณะ (โลกุตตรมรรคและนิพพาน), #ผล (อานิสงส์ของการฟังเทสนา), #อุปาย (ปุพพภาคมรรค;ข้อปฏิบัติ), #อาณัตติ (คำแนะนำ) 2. ยํ ปุจฺฉิตญฺจ วิสฺสชฺชิตญฺจ, สุตฺตสฺส ยา จ อนุคีติ; สุตฺตสฺส โย ปวิจโย, หาโร วิจโยติ นิทฺทิฏฺโฐฯ '''วิจยหาระ'''เป็นวิธีค้นหาปุจฉา,วิสัชนา, อนุคีติ, อัสสาทะ เป็นต้น (อาทีนวะ นิสสรณะ ผล อุบาย อาณัติ รวม 9 อย่าง) ที่พระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] แสดงไว้ในพระสูตร. ''วิภาวินี:'' ท่านแสดงวิจยหาระหลังเทสนาหาระ เพื่อให้เอาอัสสาทะเป็นต้นจากเทสนาหาระมาวิจัย. 3. สพฺเพสํ หารานํ, ยา ภูมี โย จ โคจโร เตสํ; ยุตฺตายุตฺตปริกฺขา, หาโร ยุตฺตีติ นิทฺทิฏฺโฐฯ '''ยุตติหาระ'''เป็นวิธีค้นหาความเหมาะสมและไม่เหมาะสมของ ศัพท์(ภูมิ) และความหมาย (โคจร;อรรถะ) ที่พระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] แสดงไว้ในพระสูตร. (พิเคราะห์ว่าเหมาะสมตามมหาปเทส 4 หรือไม่ คือ เป็นศัพท์ที่มีสภาวะจริงเหมือนมหาปเทสไหม และความหมายตรงกับวัตถุประสงค์ของผู้พูดเหมือนมหาปเทสหรือไม่[เนตฺติ.อ.] เพราะสภาวะก็คือความหมายของศัพท์ ถ้าศัพท์มีสภาวะจริง ก็แสดงว่าเป็นศัพท์ที่ตรงกับความหมายตามวัตถุประสงค์ของผู้ที่พูดศัพท์นี้ไว้) ''วิภาวินี:'' ท่านแสดงยุติหาระต่อจากวิจยหาระ เพื่อให้นำศัพท์ที่วิจัยแล้วมาตรวจทานความเหมาะสมกับสภาวะ. 4. ธมฺมํ เทเสติ ชิโน, ตสฺส จ ธมฺมสฺส ยํ ปทฏฺฐานํ; อิติ ยาว สพฺพธมฺมา, เอโส หาโร ปทฏฺฐาโนฯ '''ปทัฏฐานหาระ'''เป็นวิธีค้นหาเหตุใกล้ของธรรมะทุกๆ ขั้นตอนในวงจร ที่พระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] แสดงไว้ในพระสูตร. ''วิภาวินี:'' ท่านแสดงปทัฏฐานหาระต่อจากยุติหาระ เพื่อนำศัพท์ที่ยุตติแล้วมาตรวจว่าเข้ากันได้กับการเกิดของสภาวะต่อเนื่องกันเป็นทอดๆ หรือไม่. 5.วุตฺตมฺหิ เอกธมฺเม, เย ธมฺมา เอกลกฺขณา เกจิ; วุตฺตา ภวนฺติ สพฺเพ, โส หาโร ลกฺขโณ นามฯ '''ลักขณหาระ'''เป็นวิธีค้นหาว่า "เมื่อทรงตรัสธรรมอย่างหนึ่งขึ้น ธรรมใดๆ ที่มีลักษณะแบบเดียวกัน(แม้ไม่ได้กล่าวพร้อมกัน) ก็เป็นเหมือนพระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] แสดงธรรมเหล่านั้นไว้ในพระสูตร ด้วยเช่นกัน". ''วิภาวินี:'' ท่านแสดงลักขณหาระต่อจากปทัฏฐาน เพื่อให้นำศัพท์ในวงจรที่พิจารณาไปทั้งหมดนั่นมาวิเคราะห์หาสภาวะอื่นๆ ที่มีลักษณะเดียวกันในทุกๆ ขั้น ของวงจร[คล้ายๆ สภาคะปัฏฐาน]. 6. เนรุตฺตมธิปฺปาโย, พฺยญฺชนมถ เทสนานิทานญฺจ; ปุพฺพาปรานุสนฺธี, เอโส หาโร จตุพฺยูโหฯ '''จตุพฺยูหหาระ'''เป็นวิธีค้นหาเนรุตต์, อธิปปาย, นิทาน, และปุพพาปรสนธิ ที่พระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] แสดงไว้ในพระสูตร. #เนรุตต์ (วิเคราะห์ศัพท์ในพระสูตรด้วยพยัญชนะบท 6 ที่มาในพระสูตร) #อธิปปาย (วิเคราะห์วัตถุประสงค์ในพระสูตรด้วยพยัญชนะบท 6 ที่มาในพระสูตร) #นิทาน (วิเคราะห์ต้นเหตุในพระสูตรด้วยพยัญชนะบท 6 ที่มาในพระสูตร) #ปุพพาปรสนธิ (วิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างครึ่งแรกกับครึ่งหลังในพระสูตรด้วยพยัญชนะบท 6 ที่มาในพระสูตร) ''วิภาวินี:'' ท่านแสดงจตุพยูหหาระต่อจากลักขณหาระ เพื่อให้วิเคราะห์เนรุตต์เป็นต้นทั้ง 4 ในธรรมะที่แม้ไม่มีในสูตรโดยตรงแต่มีอยู่โดยอรรถะด้วย เหมือนในลักขณหาระ. 7. เอกมฺหิ ปทฏฺฐาเน, ปริเยสติ เสสกํ ปทฏฺฐานํ; อาวฏฺฏติ ปฏิปกฺเข, อาวฏฺโฏ นาม โส หาโรฯ '''อาวัฏฏหาระ'''เป็นวิธีค้นหาเหตุใกล้อีกด้าน (สลับวงจรกลับด้าน) ที่พระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] แสดงไว้ในพระสูตร. (คือ เมื่อหาเหตุใกล้ของธรรมะใดๆ ด้านหนึ่งต่อกันๆ กันไปเป็นวงจรแล้ว, ก็ให้กลับมาอีกด้านหนึ่งแล้วหาเหตุใกล้ต่อๆ กันไปเป็นวงจรด้วยเหมือนกัน เช่นวัฏฏะวิวัฏฏะในปฏิจจสมุปาทสูตร). ''วิภาวินี:'' ท่านแสดงอาวัฏฏหาระต่อจากจตุพยูหหาระเพื่อกลับสภาคะและวิสภาคธรรมระหว่างสูตรในขั้นตอนของปุพพาปรสนธิจตุพพยูหะได้ง่าย เช่น [http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/pali_read.php?B=15&A=4506&w=%CD%D2%C3%BE%DA%C0%B6 คาถา]ก่อนแสดงอารภถ นิกฺกมถ คาถาต่อมาจึงแสดงอปฺปมตฺโต เพราะความประมาทเป็นธรรมตรงข้ามกับอารภถ นิกฺกมถ. 8. ธมฺมญฺจ ปทฏฺฐานํ, ภูมิญฺจ วิภชฺชเต อยํ หาโร; สาธารเณ อสาธารเณ จ เนยฺโย วิภตฺตีติฯ '''วิภัตติหาระ'''เป็นวิธีค้นหาสภาวธรรม, เหตุใกล้ของสภาวธรรม, ทัสสนภาวนาปหาตัพพภูมิของสภาวธรรม, และสาธารณะอสาธารณะของสภาวธรรม ที่พระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] แสดงไว้ในพระสูตร. ''วิภาวินี:'' ท่านแสดงวิภัตติหาระต่อจากอาวัฏฏหาระเพื่อให้ง่ายต่อการจำแนก 4 ข้อนี้ในสภาคและวิสภาคธรรมที่วิเคราะห์ด้วยอาวัฏฏหาระนั้นมาในข้อที่แล้ว. กุสลากุสเล ธมฺเม, นิทฺทิฏฺเฐ ภาวิเต ปหีเน จ; ปริวตฺตติ ปฏิปกฺเข, หาโร ปริวตฺตโน นามฯ '''ปริวัตตนหาระ'''เป็นวิธีค้นหาโดยแปลงเป็นวงจรข้างปฏิปักข์ของกุศลธรรมที่ควรเจริญ หรืออกุศลธรรมที่ควรละ ที่พระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] แสดงไว้ในพระสูตร. ''วิภาวินี:'' ท่านแสดงปริวัตตนหาระต่อจากวิภัตติหาระ เพราะเมื่อสามารถจำแนกสังกิเลสธรรมและโวทานธรรมที่มาในสูตรที่ควรอธิบายเพิ่ม ด้วยวิภัตติหาระแล้ว, ก็ย่อมสามารถเปลี่ยนกลับไปฝ่ายปฏิปักข์ได้ไม่ยากเช่นกัน. เววจนานิ พหูนิ ตุ, สุตฺเต วุตฺตานิ เอกธมฺมสฺส; โย ชานาติ สุตฺตวิทู, เววจโน นาม โส หาโรฯ '''เววจนหาระ'''เป็นวิธีค้นหาเววจนะจำนวนมากมายของอรรถะอันหนึ่ง ที่พระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] แสดงไว้ในพระสูตร. พหูสูตรรู้เววจนะเหล่านั้นได้. ''วิภาวินี:'' ท่านแสดงเววจนหาระต่อจากปริวัตตนหาระ เพื่อแสดงว่า ธรรมะที่แปลงเป็นข้างปฏิปักข์นั้น รู้เอาได้โดยอ้อม, ไม่ใช่ธรรมที่มาในสูตรที่ควรอธิบายเพิ่มนั้นเสียทีเดียว. เอกํ ภควา ธมฺมํ, ปญฺญตฺตีหิ วิวิธาหิ เทเสติ; โส อากาโร เญยฺโย, ปญฺญตฺตี นาม หาโรติฯ '''ปัญญัตติหาระ'''เป็นวิธีค้นหาวิธีต่างๆ ที่พระพุทธเจ้าใช้[[#บท 12|พยัญชนะบท 6]] มาแสดงสั่งสอนให้รู้สภาวะอันหนึ่ง โดยเข้าไปรู้วิธีต่างๆนั้น ลึกระดับอาการพยัญชนบท (วิธีเหล่านี้ เรียกว่า บัญญัติประเภทต่างๆ เช่น วิธีให้รู้เหตุเกิดแห่งทุกข์และสมุทัยเรียกว่า ทุกฺขสฺส จ สมุทยสฺส จ ปภวปญฺญตฺติ, วิธีให้รู้สัจจะโดยย่อ เรียกว่า นิกฺเขปปญฺญตฺติ เป็นต้น. อนึ่ง ในข้อเววจนหาระนั้น เป็นเพียงคำหลายคำ แต่ละคำสื่อสภาวะเดียวกัน ใช้แทนกันได้, แต่ปัญญัตติหาระนั้น เป็นคำหลายคำ มีความสัมพันธ์ซึ่งกันและกันด้วยพยัญชนบท 6 คือ มีความสัมพันธ์กันทางไวยากรณ์ที่ไม่ใช่แค่เววจนะ ที่เมื่อสัมพันธ์กันครบถึงจะสื่อถึงอรรถะอย่างหนึ่งได้ ในขณะที่เววจนะนั้น มีอรรถะอยู่ในตัวสำเร็จแต่ละคำเลย. เววจนะเป็น subset ของปัญญัติหาระ). เววจนหาเรน ปริยายโต ปกาสิตานํ ธมฺมานํ ปเภทโต ปญฺญตฺติวเสน วิภชนํ สุเขน สกฺกา ญาตุนฺติ เววจนหารานนฺตรํ ปญฺญตฺติ หาโรฯ ''วิภาวินี:'' ท่านแสดงปัญญัตติหาระต่อจากเววจนหาระ เพื่อแสดงว่า พหูสูตรจะรู้การจำแนกวิธีที่พระพุทธเจ้าใช้แสดงให้รู้สภาวะออกเป็นหมวดธรรมต่างๆ ที่ทรงแสดงไว้โดยอ้อมแล้วด้วยเววจนะนั้น ได้ง่าย ด้วยปัญญัตติหาระนี้. 11. พระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมอย่างหนึ่ง (มี ขันธ์ เป็นต้น) ด้วยบัญญัติหลายประการ, อาการที่ให้รู้ด้วยบัญญัติหลายประการนั้น พึงทราบว่าเป็น ปัญญัตติหาระ โย จ ปฏิจฺจุปฺปาโท, อินฺทฺริยขนฺธา จ ธาตุ อายตนา; เอเตหิ โอตรติ โย, โอตรโณ นาม โส หาโรฯ 12. สังวรรณนาพิเศษที่หยั่งลงในปฏิจจสมุปบาท, อินทรีย์, ขันธ์, ธาตุ และ อายตนะ ชื่อว่า โอตรณหาระ วิสฺสชฺชิตมฺหิ ปญฺเห, คาถายํ ปุจฺฉิตายมารพฺภ; สุทฺธาสุทฺธปริกฺขา, หาโร โส โสธโน นามฯ 13. การพิจารณาความหมดจดและไม่หมดจด แห่งอรรถที่ถูกปรารภในคำถามคำตอบ และคำที่ท่านยกขึ้นสู่คาถานั้น ชื่อว่า โสธนหาระ เอกตฺตตาย ธมฺมา, เยปิ จ เวมตฺตตาย นิทฺทิฏฺฐา; เตน วิกปฺปยิตพฺพา, เอโส หาโร อธิฏฺฐาโนฯ 14. ธรรมเหล่าใดถูกแสดงโดยสามัญและโดยพิเศษ ธรรมเหล่านั้น อันท่านไม่ต้องคำนึงถึงการจำแนกแจกแจง สังวรรณนานี้ชื่อว่า อธิฏฐานหาระ เย ธมฺมา ยํ ธมฺมํ, ชนยนฺติปฺปจฺจยา ปรมฺปรโต; เหตุมวกฑฺฒยิตฺวา, เอโส หาโร ปริกฺขาโรฯ 15. ปัจจยธรรม (มี อวิชชา เป็นต้น) เหล่าใดยังปัจจยุปปันนธรรม (มี สังขาร เป็นต้น) อันใดให้เกิดขึ้น โดยความเป็นสหชาตปัจจัย และปัจจัยที่สืบ ๆ กันมา สังวรรณนาพิเศษที่ชักเหตุ (มี อวิชชา เป็นต้น อันต่างโดชนก เป็นต้น) นั้นมาพรรณนา ชื่อว่า ปริกขารหาระ เย ธมฺมา ยํ มูลา, เย เจกตฺถา ปกาสิตา มุนินา; เต สมโรปยิตพฺพา, เอส สมาโรปโน หาโรฯ 16. ธรรม (มี ศีล เป็นต้น) เหล่าใดเป็นมูลของธรรม (มี สมาธิ เป็นต้น) เหล่าใด พึงยกธรรม (มี ศีล เป็นต้น) เหล่านั้นขึ้นโดยความเป็นปทัฏฐานของธรรม (มี สมาธิ เป็นต้น) เหล่านั้น. ศัพท์เหล่าใดมีอรรถเหมือนกัน ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงแสดงแล้ว พึงยกศัพท์เหล่านั้นขึ้นโดยความเป็นคำไวพจน์ของกันและกัน นี้ชื่อว่า สมาโรปนหาระ ==นัยสังเขป== (หาระ คือ วิธีอธิบายพยัญชนะแห่งพระสูตร, นัย คือ วิธีอธิบายอรรถะ[สภาวะ]แห่งพระสูตร) ตณฺหญฺจ อวิชฺชมฺปิ จ, สมเถน วิปสฺสนาย โย เนติ; สจฺเจหิ โยชยิตฺวา, อยํ นโย นนฺทิยาวฏฺโฏฯ 1. นัยที่ใช้กิเลสภูมิ คือ ตัณหาอวิชชามาวิเคราะห์เอาอกุสลปักข์ทั้งหมด (ธรรมฝ่ายอกุศล) ออกมาจากพระสูตร (วัฏฏะนัย) และใช้อินทริยภูมิ คือ สมถะวิปัสสนามาวิเคราะห์เอากุสลปักข์ทั้งหมด ออกมาจากพระสูตร (อาวัฏฏนัย หรือ วิวัฏฏนัยในปฏิจจสมุปบาท) เพื่อนำไปประกอบกับสัจจะ 4 นี้ชื่อว่า นันทิยาวัฏฏะ. (นันทิยะที่วัฏฏะ 1 นันทิยะที่อาวัฏฏะ 1 = นัยของหมวด 2) โย อกุสเล สมูเลหิ, เนติ กุสเล จ กุสลมูเลหิ; ภูตํ ตถํ อวิตถํ, ติปุกฺขลํ ตํ นยํ อาหุฯ 2. นัยที่ใช้กิเลสภูมิ คือ อกุศลมูล 3 มาวิเคราะห์เอาอกุสลปักข์ทั้งหมดออกมาจากพระสูตร และใช้อินทริยภูมิ คือ กุสลมูล 3 มาวิเคราะห์เอากุสลปักข์ทั้งหมด ออกมาจากพระสูตรเพื่อนำไปประกอบกับสัจจะ 4 อันเป็นภูตธรรม ตถธรรม อวิตถธรรม (คือ เป็นความจริงถูกต้องตามหลักปฏิจจสมุปบาท ที่กล่าวในนันทิยาวัฏฏนัย) ท่านเรียกนัยว่า ติปุกขละ. (ปุกขล 3 = นัยของหมวด 3) โย เนติ วิปลฺลาเสหิ, กิเลเส อินฺทฺริเยหิ สทฺธมฺเม; เอตํ นยํ นยวิทู, สีหวิกฺกีฬิตํ อาหุฯ 3. นัยที่ใช้กิเลสภูมิ คือ วิปัลลาส 4 มาวิเคราะห์เอากิเลส (คืออกุสลปักข์ทั้งหมด) ออกมาจากพระสูตร และใช้อินทริยภูมิ มาวิเคราะห์เอาปฏิปัตติปฏิเวธสัทธรรม (คือกุสลปักข์ทั้งหมด) ออกมาจากพระสูตรเพื่อนำไปประกอบกับสัจจะทั้ง 4 ผู้รู้นัยท่านเรียกนัยนี้ว่า สีหวิกกีฬิตะ. (สีหะย่างกรายด้วย 4 เท้า = นัยของหมวด 4) ('''สีหวิกีฬิตนัย''' จะลำดับข้อปฏิบัติให้สอดคล้องกะอัธยาศัยของสีหะคือครูผู้สอน ในนยสมุฏฐานจึงแสดงองค์สภาวะธรรมข้อที่เท่ากันแม้ต่างหมวดไว้เท่ากัน. '''ติปุกขลนัย''' จะลำดับข้อปฏิบัติให้สอดคล้องกะอัธยาศัยของสัตว์ที่จะออกจากวัฏฏะ ในนยสมุฏฐานจึงเป็นการนำสีหวิกกีฬตนัยมาลำดับใหม่ให้เหมาะกับรายบุคคลนั้นๆ ดังนั้น องค์สภาวธรรม คนละลำดับข้อกัน ถ้าต่างหมวดก็อาจมีองค์ธรรมไม่เท่ากัน ขึ้นอยู่กับอัธยาศัยของสัตว์คนนั้นๆ.) เวยฺยากรเณสุ หิ เย, กุสลากุสลา ตหิํ ตหิํ วุตฺตา; มนสา โวโลกยเต, ตํ ขุ ทิสาโลจนํ อาหุฯ 4. กุศลปักข์และอกุศลปักข์ที่ท่านกล่าวไว้ในนัย 3 ข้างต้น ต้องนำมาตรวจดูด้วยใจ (ว่าเป็นสภาวะเดียวกับทิสไหนใน 4 ทิศ) ท่านเรียกการพิจารณากุศลและอกุศลด้วยใจนั้นว่า ทิสาโลจนะ. (ทิสาโลจนัย ใช้องค์สภาวธรรมที่เป็นทิสเดียวกันแต่คนละหมวด มาวิเคราะห์เอาอกุสลปักข์สภาวะทั้งหมดและกุสลปักข์สภาวะทั้งหมดออกมาจากพระสูตร เช่น มีกามาสวะ ก้เท่ากับมีกามโยคะ กามคันถะ เป็นต้น, ส่วนสีหวิกกีฬิตนัย จะใช้องค์สภาวธรรมหมวดเดียวกันแต่คนละทิส มาวิเคราะห์เอาอกุสลปักข์สภาวะทั้งหมดและกุสลปักข์สภาวะทั้งหมดออกมาจากพระสูตร เช่น มีกามาสวะ ก็ต้องตามด้วยทิฏฐาสวะ เป็นต้น) โอโลเกตฺวา ทิสโลจเนน, อุกฺขิปิย ยํ สมาเนติ; สพฺเพ กุสลากุสเล, อยํ นโย องฺกุโส นามฯ 5. เมื่อใช้ทิสาโลจนนัยตรวจดูกุศลปักข์และอกุศลปักข์แล้ว นำกุศลปักข์และอกุศลธรรมทั้งหมดไปเทียบชั้นกับนัยใด นัยนั้นแหละชื่อว่า อังกุสะ. (เทียบชั้น คือ ทิสข้อที่ใดๆ ของทิสาโลจนนัย มีองค์สภาวะธรรมตรงกับอังกุสนัยข้อที่ใดๆ, ทิสข้อที่นั้นๆ ก็เทียบเท่ากับอังกุสนัยข้อที่นั้นๆ เช่น ทิสข้อที่ 1 คือ ทุกขาปฏิปทา ขิปปาภิญญา มีองค์สภาวะธรรมเทียบเท่ากับอังกุสนัยข้อที่ 1 คือ อุคฆฏิตัญญู, ฉะนั้น ทิสข้อที่ 1 นั้น จึงเทียบชั้นได้เท่ากับ อังกุสนัยข้อที่ 1 เช่นกัน เป็นต้น.) โสฬส หารา ปฐมํ, ทิสโลจนโต ทิสา วิโลเกตฺวา; สงฺขิปิย องฺกุเสน หิ, นเยหิ ตีหิ นิทฺทิเส สุตฺตํฯ #ควรใช้หาระ 16 ทำความเข้าใจพยัญชนะของพระสูตรก่อน, #แล้วจึงใช้ทิสาโลจนนัยตรวจดูทิสเดียวกันกะองค์สภาวะธรรมของพยัญชนะนั้น, #แล้วใช้อังกุสนัยนำไปเทียบชั้นกับทิสาโลจนนัย, #แล้วจึงแสดงพระสูตร (พระบาลี) ด้วยอัตถนัยที่เหลือ 3 ประการ. ==บท 12== '''พยัญชนะบท 6''' อกฺขรํ ปทํ พฺยญฺชนํ, นิรุตฺติ ตเถว นิทฺเทโส; อาการฉฏฺฐวจนํ, เอตฺตาว พฺยญฺชนํ สพฺพํฯ ทั้งหมดนี้เป็นพยัญชนะบท 6: #'''อักขระ''' (ตัวอักษร ส อักษร ของบทว่า สพฺเพ), #'''บท''' (ศัพท์;อักขระที่ผสมเป็นคำแล้ว มี 4 ได้แก่ นามศัพท์, อาขยาตศัพท์, อุปสรรคศัพท์, นิบาตศัพท์;เช่น บทว่า สพฺเพ ของประโยคว่า "สพฺเพ สงฺขารา อนิจฺจา"), #'''พยัญชนะ''' (ประโยค[วากยะ]; ศัพท์ที่ผสมเป็นประโยคแล้ว; เช่น ประโยคว่า "สพฺเพ สงฺขารา อนิจฺจา" ของ[http://www.84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=17&siri=90&h=า%20สังขาร,ทั้งปวงไม่เที่ยง ฉันนสูตร]), #'''นิรุตติ''' (วิเคราะห์บทแต่ละบทในประโยค) #'''นิทเทส''' (ขยายนิรุตติอีกทีหนึ่ง คือ ตัดพระสูตรออกเป็นท่อนๆ แล้วขยายทีละท่อน;ตัวอย่าง ขุ.[http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=29&A=1&Z=486#2 นิทเทส] ขยายคาถาจากสุตตนิบาต[http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=29&A=1&Z=486#2 ทีละคาถา]จนครบ[http://www.84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=25&siri=266 ทุกคาถาของแต่ละสูตร];เนตติ. [[หาระที่ 1-8|ปฏินิทเทส]] ขยายคาถาของ[[#นิทเทสวาระ|นิทเทสวาระ]]ทีละคาถา) #'''อาการ''' (วิภังค์;บทที่ขยายประโยค[วากยะ]ที่จบประโยคไปแล้วอีกทีหนึ่ง คือ หลังจากสวดสูตรหลักจบไปแล้ว ก็เอาบทในสูตรที่สวดจบมาขยายด้วยบทอีกหลายๆบทอีกที;ตัวอย่าง วิ.มหาวิ. [http://www.84000.org/tipitaka/read/v.php?B=1&A=778&Z=802 สิกขาปทวิภังค์] ขยายอนุบัญญัติที่สวดจบไปแล้วในบรรทัดก่อน, อภิ.วิ. [http://www.84000.org/tipitaka/pitaka3/v.php?B=35&A=1&Z=392&pagebreak=0#2 ขันธวิภังค์] ขยาย[http://www.84000.org/tipitaka/pitaka3/v.php?B=35&A=1&Z=392&pagebreak=0#1 ขันธ์ 5] ที่ยกมาสวดก่อนและจบไปแล้ว) บท 12 คือ องค์ของพระสูตรทั้งสูตร, บทพยัญชนะบท คือ องค์ของประโยคหนึ่งๆ ในประโยคหลายประโยคที่ผสมเป็นสูตร, '''อรรถะบท 6''' สงฺกาสนา ปกาสนา, วิวรณา วิภชนุตฺตานีกมฺมปญฺญตฺติ; เอเตหิ ฉหิ ปเทหิ, อตฺโถ กมฺมญฺจ นิทฺทิฏฺฐํฯ ท่านอธิบายความหมายของพระสูตรและวิธีแสดงด้วยอรรถบท 6 (แต่ซ้ำกันจึงเหลือ 3): #สังกาสนะ (ความหมายของ[[#บท 12|อักขระและบท]]), #ปกาสนะ (ความหมายของอักขรและบท), #วิวรณะ (ความหมายของพยัญชนะ), #วิภชนะ (ความหมายของพยัญชนะ), #อุตตานีกัมมะ (ความหมายของนิรุตและนิทเทส), #ปัญญัตติ (ความหมายของนิรุตและนิทเทส) ตีณิ จ นยา อนูนา, อตฺถสฺส จ ฉปฺปทานิ คณิตานิ; นวหิ ปเทหิ ภควโต, วจนสฺสตฺโถ สมายุตฺโตฯ นยะ 3 รวมกับอรรถบท 6, อรรถบทของพระพุทธพจน์จึงมี 9. (อังกุสนัยนับรวมกับติปุกขลนัย,ทิสาโลจนนับรวมกับสีหวิกีฬิตนัย เพราะเป็นนัยย่อยอีกทีหนึ่ง). อตฺถสฺส นวปฺปทานิ, พฺยญฺชนปริเยฏฺฐิยา จตุพฺพีส; อุภยํ สงฺกลยิตฺวา , เตตฺติํสา เอตฺติกา เนตฺตีติฯ เมื่อรวมทั้ง 2 อย่างแล้ว เนตติมีประมาณ 33 คือ อรรถบท 9 พยัญชนะ 24 (นย 3 กับ อรรถบท 6 ใน[[#บท 12]] เป็นอรรถบท 9. หาระ 16, พยัญชนบท 6, กัมมนัย 2 เป็นพยัญชนบท 24). ''นิทเทสวาระ จบ'' ==ดูเพิ่ม== #[[เนตติปกรณ์]] แปลโดยพระคันธสาราภิวังสะ #[https://thaipitaka.gitlab.io/netti/title/index.html เนตติปกรณ์ online]